Mam na imię Lucy /Elizabeth Strout ; czyta Danuta Stenka ; [tłumaczenie Bohdan Maliborski].

Audiobook

W koszyku

oceń

Mam na imię Lucy /Elizabeth Strout ; czyta Danuta Stenka ; [tłumaczenie Bohdan Maliborski]. - Warszawa : Wielka Litera, copyright 2017. - 1 płyta audio (CD) (3 godz. 51 min) : zapis cyfrowy, stereo ; 12 cm.

Autor

Strout Elizabeth (1956- ) Autor Stenka Danuta (1961- ) Wykonanie Maliborski Bohdan Tłumaczenie

Forma i typ

Audiobooki Proza

Przynależność kulturowa

Literatura amerykańska

Temat

Matki i córki Rodzina, relacje międzyludzkie Przebaczenie Nowy Jork (Stany Zjednoczone)

Gatunek

Powieść obyczajowa

Doskonała powieść jednej z najważniejszych pisarek ostatnich lat, nagrodzonej Pulitzerem autorki powieści "Olive Kitteridge", przeniesionej na ekran w serialu HBO.

Lucy Barton, dojrzałą kobietę, pisarkę wychowującą dwójkę dzieci, podczas przedłużającego się pobytu w szpitalu odwiedza niewidziana od lat matka. Niewinne rozmowy o ludziach z przeszłości otwierają furtkę do bolesnych wspomnień: biedy, wykluczenia i rodzinnych tajemnic. W oszczędnej narracji Strout buduje kruchą nić porozumienia pomiędzy kobietami, dla których ta niespodziewana pięciodniowa wizyta staje się najintymniejszym momentem ich relacji. Strout misternie konstruuje, wydawać by się mogło, uporządkowany świat, który na naszych oczach się rozpada. Nie znajdujemy w tym jednak dramatu, lecz cichą akceptację i zrozumienie dla ludzkich słabości. [nota wydawcy]

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Wypożyczalnia dla Dorosłych i Młodzieży (ul. Akademicka 10)

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 821.111(73)-3 CD (1 egz.)

Strefa uwag:

Tytuł oryginału: My Name is Lucy Barton, 2016.

Uwaga dotycząca uczestników/wykonawców

Czyta Danuta Stenka.

Uwaga dotycząca wersji oryginalnej

Tytuł oryginału: My Name is Lucy Barton.

Uwaga dotycząca wymagań systemowych

Nagranie w formacie mp3.

Recenzje:

Elizabeth Strout operuje prostą paletą. Jej proza jest oszczędna i powściągliwa, choć zdaje się dotykać spraw najistotniejszych. Pisarka próbuje opisać na czym polega pielęgnowanie więzi, czym jest akceptacja, jak dbać i starać się o bliskość i wzajemne zrozumienie. Niejednokrotnie udowadnia, że najtrudniejsze są dla nas najprostsze słowa i bardzo często egoistyczne pobudki, oddalają nas od innych ludzi, bardziej niż nam się na pozór wydaje. (...) Autorka Braci Burgess, zastanawia się czy rodzina jest w stanie wyposażyć nas w fundament, na którym sami będziemy mogli budować własną przyszłość, czy raczej jej dysfunkcyjne momenty kładą się cieniami na naszych próbach budowania własnego szczęścia?
Strout udowadnia, że życie to proste słowa, czytelne gesty, w porę wyznane uczucia. Fabuła nie jest skomplikowana. Przy chorej córce, przy szpitalnym łóżku, pojawia się nagle niewidziana przez nią latami matka. Poinformowana przez męża chorej zostaje w szpitalu na pięć dni, które będą okazją do wspólnej wędrówki w przeszłość i teraźniejszość. Strout opisuje dzieciństwo wydane szykaną z powodu biedy, nie szczędzi opisów upokorzenia na jakie skazane są mniej zamożne osoby na amerykańskiej prowincji. Opisuje trudy i znoje życia zorganizowanego na pracy, pozbawionego prawie w ogól przyjemności. Widzimy dzieci wpisane w kukurydziany krajobraz, mieszkające z rodzicami w garażu, z szorstką, zaprawioną w pracy matką i milczącym ojcem, którego nawiedzają traumy z przeszłości, a który chyba nie do końca potrafi zdefiniować swoją seksualną tożsamość.
Mam na imię Lucy to książka o tym, że wiele w naszym życiu jest domysłów, może momentami, więcej niż faktów. O tym, że popełniamy błędy, za które płacimy stale wydłużającą się jak saldo w banku, samotnością. O miłości, trudnej, nieujarzmionej. Miłości do ludzi i słow. Do cudzych ramion, ale i opowieści. Strout zastanawia się jak rodzi się fascynacja, co powoduje, że inni wydają się nam atrakcyjni, choć przecież zawsze szukamy wokół siebie ludzi słabszych, aby czuć się lepiej w porównaniach, pewniej w adoracjach. W końcu pisarka stwierdza, że trudno nam zrozumieć rzeczy dotyczące nas samych, bo „wszyscy jesteśmy żałośni”, stale wypatrując kogoś, kogo można by poniżyć. I kto wie, czy to nie największa tajemnica naszych osobowości: umniejszanie zasług innych, aby w swoich oczach rosnąć. To powieść o tym, że bardzo trudno się wzajemnie zrozumieć, zaakceptować, zgodzić się na swoje słabości, na rezygnację z własnych ambicji na rzecz drugiej osoby, na zaprzestanie konfliktów w imię jakiegoś „my”, kiedy bardzo trudno przychodzi zostawić za sobą „ja”. Książka o tym, że każdy z nas ma tylko jedna historię do opowiedzenia, choć w bardzo wielu wariantach. O tym, że rozmowa może być najlepszą terapią i możliwością pogodzenia się z nieuniknionym.